“Ieder moet zijn eigen stoep (schoon)vegen. Kent u deze uitdrukking, beste mensen?
Volgens de “Dikke van Dale” betekent dit dat ieder zijn eigen gebreken eerst maar eens moet verbeteren, voor hij zich met die van anderen bemoeit.
En in het alledaagse gebruik wordt al gauw eerst naar de andere gewezen om een probleem, jouw probleem op te lossen. En dan nog het liefst direct en snel ook!
Maar je kunt ook gewoon aan de letterlijke betekenis denken: ik veeg mijn stoep schoon. De stoep voor mijn voordeur, de stoep als trottoir. Want als iedereen dat doet geeft dat toch een prettig gevoel, zo’n saamhorigheidsgevoel. Kent u dat gevoel?”
Je hoort en ziet het de bekende televisie-dominee Gremdaat zeggen als je de laatste tijd regelmatig lopend op weg ging door Ugchelen, glibberend en glijdend over met sneeuw bedekte trottoirs.
Wat is er wat afgemopperd op de Nederlandse Spoorwegen, op Rijkswaterstaat, op het KNMI.
Niet toevallig overheidsinstanties en anoniem “ver weg”. Gemeentelijke diensten bleven in gebreke want voor “mijn” deur (…) was niet gestrooid dan wel sneeuw geruimd.
Tja, alleen maar wijzen naar een ander die in gebreke zou zijn gebleven…….
Bejaarden en minder validen schoten hier weinig mee op de laatste tijd. Als je zag en voelde hoe sommige trottoirs er bij lagen na de sneeuw en de vorst, onbegaanbaar voor met name genoemde groepen inwoners van ons dorp.
Een trieste constatering als tegelijk zo waarderend wordt gesproken over dat gevoel van klaar-staan- voor- elkaar, “nabuurschap” dat in Ugchelen nog voelbaar en zichtbaar zou zijn.
Het niet vegen van je (eigen)stoep betekende ook dat het probleem bij de ander werd neergelegd: de meest kwetsbare in dergelijke omstandigheden, namelijk de minder valide dorpsgenoot.
Dominee Gremdaat zou u ongetwijfeld gevraagd hebben, geheel op eigen wijze, hierover eens na te denken als zich de volgende sneeuwval aandient.
